Kendin olmak

Ben kendimi tanımaya ve keşfetmeye yoga ile birlikte 35 yaşımdan sonra başladım. Cahit Sıtkı’ya sorsan yolun yarısı, bana göre henüz bebek adımları…

Gerçekten kim olduğumu anlayana kadar nasıl bir yanılsamanın içinde olduğumun farkında bile değildim.

Kolay olmadı elbette, kafamda yıllardır taşıdığım inançlar, atalarımdan ve arkadaşlarımdan aldığım kalıplar, doğru ve yanlış diye adlandırdığım durumlar öylece kendiliğinden gitmediler.

Önce kim olduğumu anlamaya çalışmakla başladım işe. Ne istediğimi neyi sevip neyi sevmediğimi kendime samimiyetle söyledim..

Başkaları beni daha çok sevsin, daha çok beğensin, doğru olmalıyım, iyi olmalıyım diye değil… Tüm özelliklerimle, tüm sahiciliğimle bu “ben” olduğum için.

Kendimi “her ne isem” o olarak sevdim. Her duygumu, karanlık ya da aydınlık her yanımı değiştirmeye çalışmadan kabul ettim.

Böylelikle bir bir düştü gerçek sanıp inandığım ve hiç bırakmayacakmış gibi tutunduğum tüm yalanlar.

Önce kendimi sevdim, öz şefkatin ne kadar önemli olduğunu fark ettim. Yeri geldi küçük bir kız çocuğu gibi sarıp sarmaladım kendimi, yeri geldi sağlam adımlar atabilmek için cesaret verdim.

Sonunda sınırlarımı keşfettim, alma verme dengemi hep korumaya çalıştım, neyi istediğimi ve neyi istemediğimi anladım. Hayır diyebilmeyi öğrendim, yeri geldiğinde istemeyi de…

Sınır çizmenin en büyük özgürlük olduğunu anladım…

Sevdiğine alan verebilmenin en büyük hediye olduğunu gördüm…

Sahi sen sordun mu hiç kendine?

Sınırların nerede başlıyor, nerede bitiyor diye?

İnsanlarla, iş yerinle, ailenle, sevgilinle alma verme dengen eşit mi?

Yorgun hissetmiyor musun, olmadığın biri gibi görünmeye çalışırken?

Kendine saygını kaybetmiyor musun, karşındaki seni sevsin diye aslında istemediğin bir şeyi yaparken?

Sor kendine tüm samimiyetinle…

Gerçek cevapları bulduğunda rahat bir nefes vereceksin…

Kendine doğru bir yolculuk yapmaya ne dersin?