Nasıl olur? Ben şimdi, tam on dört yıl, yedi ay, on yedi gündür babasız mı içime çekiyorum bu köhneden bozma dünyayı? Koca okyanusta bir başına küreksiz bir sandal gibi olmak, içine içine dolup bir türlü taşamamak… Tam on dört...
Önceden gücüme giderdi, şimdi sadece gidiyor ve ben ne uğurluyor ne de ardından bakıyorum gidenlerin. Bazı tohumlar patlayamayabiliyor toprakta, neylersin.. Ya da ben şapşal bir sincap gibi, pet bir plastik şişeyi toprağa ekiyor, karşılığında...
Betonu, kayayı, duvarı delip çıkan çiçeğin mütevaziliğini seviyorum ben. Asfalta boyun eğmeyen ama onun yolunu incitmeyip güzelleştiren o çelimsiz dik duruşu önemsiyorum. Birkaç yüzyıl sonra en son kişi de adımızı unuttuğunda tüm incinmişlikler...
Artık içilen bir kahvenin ne hatırı, ne şekeri var. Avuç içlerimiz de eskiden kalma birkaç gülüş kaldı. Bu dünyanın tadı da mis gibi kalpler tarumar edildiği gün zaten kaçtı. İnsan kendine olan yakınlığını, vicdanı ile olan...
Kendi hikayesini okuma cesareti olmayanların, bir başkasının romanında paragraf olarak yer almaları ne acı. Bu deniz üzümlerinin larvalarının bir kayaya tutunana kadar beyinlerini kullanıp, kayaya tutunduktan sonra beyine ihtiyaç kalmadığını...
Utangaçtır Eylül, siz sadece kapınızı biraz aralık bırakın, o usulca gelip fotoğraf albümlerinizde yerini bulacaktır. Albümün sayfalarını çevirdikçe kalabalıklaşacak, çoğalacaksınız. Şaşırmayın, bir ilizyondur Eylül. Mevsim kış...
Uzun bir süre kendimden haber alamadım, haftalardır eve uğramamışım, mahallede gören duyan olmamış.Telefonum çalıyor ama cevap vermiyormuşum. Markete sormuşlar o da yerimi bilmiyormuş. Sakın başıma kötü bir şey gelmiş olmasın diye düşünürken,...
Kendi halindeyim, silahsızım. Sigaram var silah sayarsanız, bir de birkaç tane şiir var benliğimde, kimseyle paylaşılmamış, sanki o gün hiç yaşanmamış gibi olan şiirler bunlar. Güneş aramadan yüreğin pervazların da asılı duruyorlar....
Eskiden bahçelerde salçalar kaynatılır, tarhanalar güneşe yatırılır, domates, biber kurutulup ipe dizilir, marmelatlar yapılarak kışa hazırlanılırdı. Şimdilerde ise hıncahınç sahilleri doldurup, toplu taşımalarda dip dibe durarak, düğünlerde...
En güzel ben kaybederim. Evin anahtarını, yolunu, çorabın tekini, kumandayı, kibriti, kendimi… Derler ki bıraktığın yerdedir, nereye çıkardıysan oraya bak! Baktım yok! Gördüm ki o işler artık öyle olmuyor. Nerden mi biliyorum? Başımızın...
Sonra ne mi oluyor? Yokluğuna alıştığın, hüzünle vazgeçtiğin, bugün yüreğinde heyecanını kaybetmiş her ne varsa, sanki o gün zamanı değildi der gibi kapında beliriveriyor. Hatırlamak için önce unutmak, bir gün hatırlanmak...
Bazı şarkıları hiç dinlemediğim halde ezberlediğimi fark ettim. Nakaratları, sözleri, müziği belleğimde istemsizce yer bulmuş. Gün içerisinde birkaç cümlesi dudaklarımda hayat kazanırken, kısa mesafelerde dudaklarıma ıslık olmuşlar....
İki yüz yıl sonra bu dünyada tanış olduğum kimse kalmayacak, bu yüzden her şeyden önce birbirimizi affederek tanışalım. Belki bu, Melih Cevdet'in bir şiirinde rastlaşmamıza sebep olur. Pek çok konforlu tükenişin seyircisi oldum. Kaf...
İnsanın kaç rengi, kaç ırkı var bilmiyorum. Aklım bu lüzumsuz bilgiyi reddediyor. Bildiğim tek şey dünyadaki insanların tümünün gözyaşlarının aynı renk olduğu… İnsanoğlu aynı renkte ağlar. Gülerken de, ağlarken de yüzündeki...
Günaydın Dünya! Bugün biraz gülümsüyorsun bize, ne güzel. Geçen gün biraz öfkeliydin. Yanında gök gürültüsü, yıldırım, fırtına vardı. Kalabalık olduğun için sormadım. Nasılsın, iyi misin diye? İyi olmalısın ki, bugün biraz...
Kimse gitmesin onun denizinden, Bundan sonra varsın kimse de kalmasın. Ne gidene kal demek geliyor içinden, ne de kalana tahammülü var. Neden mi? Aşağıya tükürse sakal, yukarı tükürse bıyık, yan tarafa tükürecekken bir tabela 'Lütfen...
Sana yapılmasını istemediğin bir şeyi başkasına yap, çok zevkli oluyor. Kapının arkasına saklan, birisi gelince birden önüne çık! Böh! Bu nidayı sakın unutma. Korkuttuğun kişinin yüreği ağızına gelip kalpten gidecekmiş gibi olurken,...
Demirel ağır Alzheimer olan eşini hastanede ziyaret ederken, eşinin doktoru 'Efendim sizi tanımaz” deyince, Süleyman Demirel 'Olsun ben onu tanıyorum” der. Bir dakikalığına güzelleşir dünya. Sen ne güzel şeysin vefa. Kimseyi vefasızlık...
En güzel ben kaybederim. Evden çıkmadan önce anahtarımı, bilmediğim bir şehirde yolumu, çorabın tekini, kendi kumandamı ve televizyonun kumandasını, cüzdanımı, ehliyetimi, hüviyetimi en güzel ben kaybederim. Telefonumu çaldırınca bulurum...
Her zaman çalıştığın yerden sormaz hayat, bir bakmışsın yatağının orta yerinde cenin olmuş uyumaya çalışıyorsun. Böylesi gecelerde ne muazzam bir cinayet uykuya dalabilmek. Uyumak için uğraş vermek, çaba sarf etmek. Yorgun bedenine vereceğin...
dizidoktoru.com geçen hafta birinci ayını doldurdu. Çok kısa zaman da pek çok insanın dikkatini ve ilgisini çekmeyi başardı. Birbirinden değerli yazarları ve Oya Doğan hanımefendiyi bu başarılarından dolayı öncelikle tebrik etmek istiyorum....
İnsan borçlu dünyaya gelir. Yeryüzündeki ilk adımını atmadan, ilk kelimesini söylemeden, hiç kimse ile ticari bir münasebeti olmadan devasa bir borç ile doğar. Sonraki yıllarında her ne kadar varlıklı, zengin, mevkii sahibi olmuş olursa...
Ambulansa bindirilirken sedye kirlenmesin, kömür lekesi bulaşmasın diye, hemşireye çizmelerimi çıkarayım mı diye soran naif deniz yıldızı abi… Zonguldak/Kilimce'de saatlerce çalıştıktan sonra halk otobüsü bomboş olmasına rağmen,...
Vicdan diye bir şey tutuşturdu elime annem, ben onu salçalı ekmek sandım, pantolonum belimden düşe düşe gezdim sokak sokak.. Her köşe başının kendine özgü bir vicdanı vardı. Rahatsız olanı yoktu, hepsi rahattı. Oysa annemin elime tutuşturduğu...
